De uiterste punt van Bretagne lijkt op Cornwall, dat ongeveer recht erboven ligt. Gerafelde en onbedwongen rotskust, daar en hier. Uit elkaar gescheurd door de Atlantische oceaan. De slapende reus hieronder weet het nog. Kelten hier en Kelten aan de overkant. Nog steeds verbonden door taal. Wind en wolken, regen en bliksem steken over en komen weer terug.

Vandaag bij aankomst lag er dikke mist over land en water. Nog geen uur later helder tot de horizon. Je verwacht bijna een school speelse dolfijnen.

Van bovenaf kijk je de vogels op hun rug. Waar rots en water het niet eens worden schuimt het een beetje, maar tot de kim is er geen golf te bekennen.

Niet alles is ruig. De begroeiing is laag, maar lieflijk gekleurd. Wilde jasmijn?

Geen nieuws vandaag. Koelkast leeggegeten en dat leidde tot een eigenaardig gerecht met een typische smaak. Niet iets om uit te schrijven en te delen. De zaterdagpuzzel uit de Volkskrant was een aangenaam tijdverdrijf. Uitgeprint op ons voortreffelijke draadloze printertje met een eigen wifi-netwerkje.

Waar we nu toch terechtgekomen zijn! Hier moet ergens ‘God’ op een huisdeur staan. Wij zijn op de kaart hierboven de blauwe stip. Twintig meter van de zee. Onder de bomen links. Half bewolkt, 20 graden. Het weer voelt aan als fluweel. Geen auto’s, soms een wandelend kind Gods.

Het strand zelf bestaat uit heel fijn grind. Het ligt comfortabel en je schudt het zo van je rug en voeten.

Rotsige kust op het zuiden, weinig wind en verder geen hond te bekennen (God zij dank verboden)! Wel een paar strandverliefde mensen.

Verder is de zee in heel zijn majestueuze oneindigheid gewoon de zee. Blauw, grijs, witte schuimkoppen. Ik denk dat ik straks even een bedankbriefje bij De Here in de bus ga doen. Daarna braden we een kip in de Corbières, met penne en knoflookspinazie.

Vijftig jaar geleden was ik hier ook. Hennebont in Bretagne. Met de Heinkelscooter en tent naar dit tweetalige land van Kelten. Een soort Franse Friezen of Spaanse Basken. Toen uitsluitend kleine binnenwegen, glad door regen en modder, veel kinderhoofjes in de dorpen en steile op- en afritten. Gek genoeg nooit gevallen. Benzine een halve gulden per liter Drumsjek ingeslagen voor eenguldennegenentwintig in België. Voor contant geld naar het postkantoor, geen telefoon, geen GPS-navigatie. Alleen natte Michellinkaarten. Volksdansen en steltlopers in Vannes. Moeilijk eten in de winkels, maar stokbrood, poulet rôti en tomaten gaven toen voldoende houvast. Nu verder naar de volgende plek, waar we hopenlijk een hele kip kunnen braaien voor vanavond en morgen.

Nederland wil het motorrijtuigenbelastingtarief voor campers verdubbelen. Nog even gezocht naar partijen met een andere opvatting in hun verkiezingsprogramma. Niks gevonden. Dat wordt dus na thuiskomst een kleine campagne op internet.
Hier in Frankrijk valt dat kennelijk allemaal wel mee. Zonder aanschafbelasting van 22% en lager MRB-tarief. In ieder geval zijn er verbluffend veel Franse campers op de weg. Nederlanders, Duitsers, Belgen en Engelsen zoeken hier het mooie weer op. En de kleine wegen. Je ziet veel campers en die rijden eigenlijk altijd de andere kant op. Dan ga je toch twijfelen. Is het beter waar we waren dan waar we naar op weg zijn?
Dat lost zich als volgt op. Na de augustusmaand begint ook weer het werken aan de weg. Overal verschijnen borden met ‘Deviation’ maar zonder nadere aanduiding. De navigatie staat dan met de mond vol tanden en daarmee begint dus het zo gewaardeerde ‘zwerven’ met de camper. In de praktijk blijken streekbewoners wel hun weg te vinden, maar de honderden campers hopen zich op als bloedpropjes in de haarvaten van het Franse platteland. Infarct. Aan het einde van de dag zoeken ze uitgeput de dichtsbijzijnde camperplaats. Heerlijk vrij.

We vieren morgen de verjaardag in Morbihan-Bretagne. Camper stond eerst hier, maar teveel wind. Iets naar achter dan maar weer. Ook mooi. Trouwens de eerste camping met een eigen kerkje.

Sleutel afhalen bij de receptie. Privé bidden. Er liggen geen tapijtjes, zo te zien. Het strand bij de camping is erg bescheiden. We wachten af wat de getijden ons brengen. Anders 400 meter verderop langs het kustpad. Morgen vieren we hier een verjaardag! Dat betekent uit eten, maar géén fruits de mèr!

Oleron is veel meer dan bos en strand. Zoals de hele kust van Bretagne tot de Gironde worden ook hier op grote schaal oesters gekweekt, verhandeld en gegeten. Grote delen van de zee lopen vol en leeg met de getijden en met platte boten worden stalen korven uitgezet en opgehaald. In gekleurde keetjes zijn restaurantjes en winkels gevestigd en vaak ook goedbedoelende rastaharige kunstenaars met hun aandoenlijke pogingen in de aanbieding.
Ook het aanbod van de restaurants gaat op den duur(ja, dat ook) tegenstaan. Een mix van moeilijk te pellen garnalen en microgarnaaltjes, stukjes rubber uit een slakkenhuis en dus die oesters. Laat ik het zo zeggen: ik geef de voorkeur aan mijn eigen productie.

Ile d’Oleron. Daar kunnen we moeilijk van wegblijven. Op het kaartje de camping La Grautelle van de Franse kampeerclub. Derde keer hier. Commerciële organisaties willen de hele handel opkopen. Zonde. Nu is het nog een gemoedelijke, betaalbare kampeerplek in het enorme strandbos. Vanaf de camping loop je zomaar dit strand op.

Met beeld en geluid ziet het er zo uit. Geluk komt je soms zomaar over een blauwe zee aanwaaien.